साधनापाद 2020 - सहभागींना भेटा | भाग 1

साधनापाद २०२० सुरू असताना, आम्ही काही सहभागींशी त्यांच्या जीवनाबद्दल सखोल जाणून घेण्यासाठी, ते साधनापाद ला कसे आले आणि त्यांचा प्रवास कसा चालू आहे, याबद्दल बोललो. ही दोन भागांची मालिका तुम्हाला नेहा, अनुपमा आणि डॉ. चंद्रकांत या तीन सहभागींच्या नजरेतून आश्रम दाखवते, कारण येत्या काही महिन्यांत त्यांच्या वाट्याला काय आहे, याची ते उत्सुकतेने वाट पाहत आहेत.

नेहा

प्रश्नः आध्यात्मिक मार्गावर का चालावंस वाटलं ?

नेहा: मी जवळजवळ सहा वर्षे सॉफ्टवेअर इंजिनिअर म्हणून काम करत होते आणि मला लक्षात आले की, मला खरोखर जिथे जायचे आहे, तिथे मी पोहोचू शकत नव्हते, वैयक्तिक आणि व्यावसायिक पातळीवर! म्हणून मी self-help पुस्तके वाचण्यास आणि स्वत:ची सुधारणा आणि व्यक्तिमत्त्व विकासासाठी कार्यक्रमांना उपस्थित राहण्यास सुरुवात केली. मी माझी नोकरी सोडली, मेक-अप कलाकार बनले, नंतर बुटीकमध्ये काम केले, त्यानंतर डिप्लोमा केला आणि डिजिटल मार्केटींगमध्ये गेले, मग लेखनात गेले. एवढे करूनही अजूनही समाधान नाही.

मी विचारले, "माझं एक सुंदर कुटुंब आहे, एक चांगली नोकरी आहे आणि एक छान घर आहे. मी समाधानी का नाही?" मी लिसा निकोलस, प्रिया राणा कपूर, इयानला वांझन्ट आणि लुईस ह्या सारख्या लेखकांची जवळजवळ शंभर-एक पुस्तके वाचली. त्यामुळे मी अध्यात्माशी जोडले गेले होते. नंतर मी सद्गुरूकडे वळाले.

प्रश्न: तुम्ही साधनापाद मध्ये कसे आलात?

नेहा: थेट नाही. सद्गुरूंनी अगदी सोप्या पद्धतीने गोष्टी कशा स्पष्ट केल्या आहेत हे मला फक्त आवडले. युथ अँड ट्रुथ मध्ये, ते विद्यार्थ्याचे प्रश्न घेत होते आणि त्यांना उत्तर देत होते. मी कुठेतरी ऐकले आहे की आपण हे स्पष्टपणे समजावून सांगू शकत नसल्यास याचा अर्थ असा की आपण ते खरोखर समजत नाही. सद्गुरूचे ऐकल्यानंतर मला हे स्पष्ट झाले की, "मला स्वतः बद्दल अधिक जाणून घ्यायचे आहे. हे काही बाहेर नाही. ते माझ्याबद्दल काहीतरी आहे." म्हणून जेव्हा माझ्याकडे लक्ष वेधले तेव्हा मला स्वतःबद्दल काहीतरी करावेसे वाटले. असो, सद्गुरूचे सर्व व्हिडीओ इनर इंजिनीरिंग कडे दिशा करीत होते, म्हणून मी त्यात प्रवेश घेतला.

इनर इंजिनीरिंगने माझ्यासाठी अधिक स्पष्टता आणली. मला पाहिजे असलेल्या गोष्टींवर मी कार्य करण्यास सक्षम होते आणि बर्‍याच गोष्टींमध्ये स्वत: ची शंका आणि गोष्टी अंमलात आणण्यास संकोच दूर झाला. हळू हळू मला माझ्या शरीरात होणारे बदलही दिसू लागले. मला ते दिसले, "हो, ते खरोखर काम करत आहे."

प्रश्न: आणि मग तुम्ही साधनापाद साठी अर्ज केला?

नेहा: अगं, नाही. मला याबद्दल आधी अधिक जाणून घ्यायची होती. मी व्हिडीओ पाहिले आणि ब्लॉग वाचला परंतु नेमके काय होईल हे मला माहिती नाही. त्यातून मला कळाले नाही. सोशल मीडियाने येथे मला खूप मदत केली. मला Quora वर बर्‍याच लोकांची परीक्षणे मिळाली, म्हणून मी तेथील लोकांशी संपर्क साधला. एका विद्यार्थ्याने मला सांगितले की, "मी तुम्हाला कार्यक्रमात काय असते हे सांगू शकत नाही. पण हो, यामुळे मला खरोखर मदत झाली."

प्रश्नः: आपल्यास असे वाटते की माजी विद्याथ्याने कार्यक्रमात काय होते ते का शेअर केले नाही?

नेहा: मला असं वाटतंय की आपण आशयाचा खुलासा केला तर रोमांच निघून जाईल. जर आपल्याला माहित नसेल, तर कुतूहल अनुभव अधिक समृद्ध करते.

प्रश्नः: जे साधनापादमध्ये येऊ इच्छित असेल परंतु आपल्याकडे असलेल्या विविध प्रकारच्या जबाबदाऱ्यांमुळे मागे पडत आहेत अशा व्यक्तीला आपण काय सल्ला द्याल?

नेहा: मला असं वाटत नाही की जबाबदाऱ्या तुम्हाला अडवतात. हे इतकेच आहे की जर कुटुंब मदत करत असेल तर ते आपल्यासाठी खूप सोपे आहे. माझा जोडीदार खूप साथ देणारा आहे, त्यामुळे माझ्यासाठी हे खूप सोपे झाले. मला असे आढळले आहे की काहीही आपल्याला मागे ओढत नाही - केवळ आपण स्वत: ला मागे ठेवले आहे. आम्ही ज्या गोष्टी करण्यात अयशस्वी होतो त्याबद्दल आम्हाला नेहमी दुसर्‍याला दोष द्यायचा असतो. जर तुम्हाला काहीतरी करायची ईच्छा असून तुम्ही ते केले नाही तर त्याचे वेगळे परिणाम होतात. जर आपण ते केले तर एक वेगळा परिणाम होईल. तर तुम्हाला कोणता परिणाम हवा आहे हे ठरवायचे आहे. मी तिथे असमाधानी होते, म्हणून मला वाटले, "मला हे पुढे चालू ठेवायचे आहे का? नाही! म्हणून मला झेप घ्यावी लागेल." याला अपवाद फक्त जर आपल्या मुलं असेल तरच. कारण येथे साधनापाद मध्ये दिनचर्या खूप व्यस्त आहे, मुलाची काळजी घेत घेत आपण त्यातून पुढे जाऊ शकत नाही.

प्रश्न: परंतु एखाद्या अज्ञात गोष्टी मध्ये उडी मारण्यापूर्वी न करण्याची मानसिकता आणि भीती बाळगणे नैसर्गिक नाही का?

नेहा: एक उत्साह आहे. जरी आपण बंजीजंपिंगला गेलात तेथेही थरार आणि भय हातात हात घेऊन असते. मी सहा वर्षांची कारकीर्द सोडली आणि इंटर्न म्हणून सुरवातीपासून सुरुवात करण्याचा निर्णय घेतला. तीही एक झेप होती. ते माझ्या जबाबदाऱ्या बद्दल नव्हते आणि माझ्या कुटुंबाने त्यास प्रतिसाद दिला याबद्दलही नाही, "मी पुन्हा हे सर्व सुरू करण्यास तयार आहे का? मी पडेल तिथे झेप घेण्यास तयार आहे का? मी यशस्वी होऊ शकणार नाही." हेच प्रश्न होते ज्याचे उत्तर मला सद्गुरूंनी दिले. युथ ऍण्ड ट्रुथ मध्ये बर्‍याच विद्यार्थ्यांनी असे काहीतरी विचारले, "जर मला हे करायचे असेल तर माझे आई-वडील मला परवानगी देत ​​नाहीत." आणि नंतर सद्गुरू तेजस्वीपणे म्हणाले, " ते तुझ्या पालकांबद्दल नाही. वास्तविक, तुम्ही दोन्ही करू इच्छित आहात, पण तुम्ही दोन्ही करू शकत नाही, म्हणूनच तुम्हाला एक गोष्ट ठरवावी लागेल. "मला वाटलं," ते बरोबर आहेत ! "जर मी स्वत: मध्येच स्पष्ट असेन तर काहीही मला थांबवू शकत नाही - मी हे आतून पाहू शकते.

प्रश्न: तुम्ही सध्या ईशा योग केंद्रातील कोणत्या भागात स्वयंसेवक आहात?

नेहा: मी आयटी विभागात कार्यरत आहे. मला कधीच करायचे नव्हते ते फक्त आयटी! कंपन्यांमध्ये ज्या प्रकारचे राजकारण आहे, ते मला आवडले नाही. मला ते येथे दिसत नाही, जेणेकरुन मी हे करण्यास प्रवृत्त होते. मी हेच काम वेगळ्या वातावरणात करीत आहे, म्हणून मी स्वत: चे निरीक्षण करत आहे, तिथे "नाही" असे नक्की काय होते? कदाचित आयटीमध्ये काम करताना आसपासचे लोक सर्वात विकृत घटक होते, परंतु येथे आल्यानंतर मला समजले आहे की आपण कोणत्या लोकांसोबत काम करावे निवडू शकत नाही, म्हणून मला स्वतःवरच काम करावे लागेल. दिवसाच्या शेवटी, सर्व सगळ्या गोष्टी माझ्याकडे बोट दाखवत होत्या.

अनुपमा

प्रश्न) तुम्ही आश्रमात किती दिवस आहात?

अनुपमा: पाच-सहा महिने झाले. मी महाशिवरात्री स्वयंसेविका म्हणून, दहा दिवसांसाठी इथे आले होते. कोणीतरी मला सांगितले, "तू साधनापादसाठी अर्ज का करीत नाहीस?" "साधनापाद म्हणजे काय?" असे मी विचारले. मला काहीही माहित नव्हते, परंतु मी म्हणाले, "ठीक आहे." मुलाखत कशी जाते हे पाहण्यासाठी मी फक्त अर्ज केला. एकदा मी घरी परत आल्यावर मला एक कन्फर्मेशन ईमेल आला. मग मी विचार केला, "मी आश्रम पुरेसा जाणून घेतला नव्हता. फक्त दहा दिवस, आणि माझी बहुतेक सेवा घराबाहेर होती. मला आश्रम अधिक जाणून घ्यायचा आहे." मग मी येथे दोन आठवडे घालवायला आले. आणि मग लॉकडाउन झाले. मी अशी होते, "ठीक आहे, असो, मी येथे आहे. परत जाण्याचा काय अर्थ आहे? मी आश्रम अधिक जाणू शकते."

प्रश्न) आपल्याकडे घरी परत जाऊन करण्यासाठी काही गोष्टी नव्हत्या का?

अनुपमा: माझी परीक्षा जून मध्ये होणार होती पण कोविड मुळे आता या सर्व गोष्टी लांबल्या आहेत.

प्रश्न) तुम्ही काय शिकत होता?

अनुपमा: कॉस्ट अकाउंटिंग.

प्रश्न) तुम्हाला तुमच्या अभ्यासात आनंद मिळतो का?

अनुपमा: माझ्या महाविद्यालयीन जीवनात मी खूप सुस्त होते. माझे शैक्षणिक आयुष्य माझ्या शाळेच्या काळात खूप चांगले चालले होते, परंतु बारावीच्या बोर्डाच्या परीक्षांचा माझ्यावर खूपच ताण होता. मला फक्त एक वर्षासाठी ब्रेक घ्यायचा होता. पण माझ्या आई-वडिलांनी आग्रह धरला, "नाही, तू सुट्टीला जाऊ शकत नाही. तूला थेट महाविद्यालयात जावे लागेल." अशा सर्व प्रकारचे मला सांगितले गेले. मी मानसिक आणि शारीरिकदृष्ट्या खूप थकले होते. मला अभ्यास करायला आवडतं, मला करिअर करायचं आहे, पण मला कुठेतरी ब्रेक हवा होता. मी ज्या प्रकारची सेवा करीत आहे, बागकाम आणि स्वयंपाकघरातील काम यासारख्या आश्रमात लहान कामं, मला हीच गरज होती. मी घरी ज्या गोष्टी करत होते त्याच गोष्टी मी करीत आहे, भाज्या कापणे, भांडी धुणे आणि जेवणाची सेवा देत आहे, परंतु हे अधिक तीव्र आहे. आश्रमाच्या प्रत्येक बाबीत सामील होणे आश्चर्यकारक आहे. आयुष्य कसे हाताळायचे हे आश्रमला माहित आहे; माहित आहेच.

प्रश्नः तुम्हाला काही आव्हानांचा सामना करावा लागला आहे का?

अनुपमा: सुरुवातीला जेव्हा कोणी गोष्ट वाईट वागवायचे तेव्हा मी म्हणायचे, "अगं कदाचित हा माझा दोष आहे. मी काहीतरी चूक केले असेल." परंतु नंतर मला समजले की ते चुकीबद्दल नाही. मी इतर लोकांना नियंत्रित करू शकत नाही परंतु माझ्या भावना व्यवस्थापित करणे हे माझ्यावर अवलंबून आहे. या गोष्टींबद्दल घरी मला खूप त्रास झाला. मला कुणीही हे शिकवले नाही. कधीकधी मला आश्चर्य वाटते की वीस वर्षांच्या शिक्षणाने मला काय शिकवले आहे? काही नाही!

प्रश्न: आपण साधनापादसाठी येण्याचा निर्णय घेतला तेव्हा आपल्या पालकांना कसे समजावले? बरेच पालक आपल्या मुलीला इतक्या दूर पाठविण्यास घाबरतील.

अनुपमा: अशा पालकांना मी म्हणेन, "तुमच्या मुलांबरोबर या, येथे एक-दोन आठवडे आश्रमात रहा आणि तुम्हाला खरोखरच काळजी असल्यास आश्रम जाणा." माझ्या आईवडिलांनाही चिंता होती - माझी आई, माझे वडील. ते इथे असल्याने मला ते निवांत होते . पण माझ्या आईचा इतका आक्षेप होता, जरी ती स्वत: आश्रमात कधीच नव्हती. जर कोणी ऐकण्यासाठी खुलं असेल तर आपण प्रथम त्यांना पटवून देण्याचा प्रयत्न करा; जर ते अजूनही समाधानी नसतील तर बंडखोर होणे कधीही चांगले. अन्यथा, आपण काहीही करू शकत नाही.

प्रश्नः: आपण नंतर बंडखोर आहात?

अनुपमा: मी माझ्या आईवडिलांबद्दल खूप आज्ञाधारक असायचे पण मग मला त्यातील मूर्खपणा समजला. मला खात्री आहे की त्यात सुरक्षा आहे, परंतु त्यात कोणतीही वाढ नाही. सुरक्षितपणे खेळावे अशी त्यांची इच्छा होती, विशेषत: मी एक मुलगी असल्याने. ते म्हणाले, "हे सुरक्षित आहे. हे सुरक्षित आहे." मी म्हणाले, "हे सुरक्षित आहे, परंतु मी वाढत नाही. मला माझ्या स्वतःच्या जीवनाचा चार्ज घ्यायचा आहे."

प्रश्न: सद्गुरू दर्शनांना हजेरी लावण्याचा तुमचा अनुभव काय होता, आणि जवळजवळ दोन महिने तो दररोज जवळ होते?

अनुपमा: मला सद्गुरूंचा खूप आदर आणि श्रध्दा आहे, पण त्याच वेळी जेव्हा जेव्हा ते समोरून जात असत, तेव्हा मला कधीच उत्सुकता वाटली नाही. मी फक्त नमस्कार करते बस! ते माझे गुरु आहेत आणि त्याने जे काही दिलं त्याबद्दल मी कृतज्ञ आहे. पण मला त्याच्याबरोबर असण्यात खूप उत्साही होण्याऐवजी ती घटना अनुभवण्याची इच्छा आहे. म्हणजे सद्गुरूंनी यात आपले जीवन गुंतवले आहे ना? जर मला त्यातून किमान एक थेंब मिळाला तर मी आनंदी आहे.

प्रश्नः: आश्रमात अन्न कसे आहे?

अनुपमा: व्वा, आश्चर्यकारक अन्न. घरी मी दिवसातून फक्त एकदाच खात असे, कारण आपण घरात जे प्रकारचे जेवण करतो ते खूप नकारात्मक आहे. ते माझी उर्जा शोषून घेते.

प्रश्न: आपण घरी कोणत्या प्रकारचे भोजन केले?

अनुपमा: घरी जेवण खूप मसालेदार आणि रंगीबेरंगी असते, ते सुंदर आणि चवदार देखील दिसते, पण ते तुम्हाला ऊर्जा देत नाही. मी कसा तरी नाश्ता खायचे , नेहमी दुपारचे जेवण वगळत असे आणि बर्‍याच वेळा रात्री चे जेवण देखील वगळत असे. त्याचा माझ्या आरोग्यावर खूप परिणाम झाला; मी खूप अशक्त होते. म्हणूनच मी मानसिक आणि शारीरिकदृष्ट्या खूप सुस्त होते. आणि घरी ते कांदा आणि लसूण वापरतात, ज्याचा मला जास्त आवडत नाही. मी आश्रमातील आहाराबद्दल खूप आनंदित आहे. मी अशा निरोगी अन्नाची आणि वेगवेगळ्या प्रकारची कल्पनाही केली नसती. मला खूप ऊर्जावान आणि जिवंत वाटते!

प्रश्नः: तुमच्या पुढे जाण्यासाठी काय योजना आहेत?

अनुपमा: मी अजूनही शोध घेत आहे. मला माहित नाही की पुढच्या वर्षी काय होणार आहे. साधनापाद अजून बरेच बाकी आहे. पाहू, पण गेल्या तेवीस वर्षात माझ्या बाबतीत जे घडले नाही, ते गेल्या काही महिन्यांपासून आश्रम माझ्यासाठी करत आहे.

डॉ. चंद्रकांत (M.B.B.S)

प्रश्न: साधनापादात तुम्ही कसे आलात?

डॉ. चंद्रकांत: मी माझे एमबीबीएस पूर्ण केले आहे आणि बँगलोरमध्ये काम करत असताना पोस्ट ग्रॅज्युएशन शिकत होतो. माझे आयुष्य कोठे जात आहे हे मला ठाऊक नसल्यासारखे वाटले. ते खूप गोंधळात टाकणारे होते. मी इनर इंजिनीरिंग केले होते आणि मला स्वत: वर अधिक वेळ घालवायचा होता. म्हणून मी ईशा योग केंद्रात आलो. गेल्या वर्षी मी येथे दोन महिने घालवले होते आणि ते आश्चर्यकारक होते. मी यावेळी आल्या तेव्हा लॉकडाउन झाले. म्हणून मी विचार केला, “मी याचा उपयोग करतो,” आणि मी साधनापादासाठी अर्ज केला! मला माहित आहे की हे माझ्यासाठी खूप आवश्यक आहे.

प्रश्न: आश्रमात का यायचे?

डॉ. चंद्रकांत:: मी जेव्हा घरी आलो तेव्हा पहिल्यांदा काही गोष्टी बदलल्या, जसे की दिवसातून दोनदाच खाणे. मी काही पदार्थ, नकारात्मक प्राणाचे पदार्थ टाळत काही खाद्यपदार्थ बदलण्याचा प्रयत्न देखील केला. मी आश्रमाची इतर कोणत्याही ठिकाणाशी तुलना करू शकत नाही. मी खूप प्रवास करायचो, निसर्गात रहायला आवडत असे. आश्रम हा देखील एक प्रकारचा अनुभव आहे. आध्यात्मिक वाढीसाठी मला असे वाटले की या वेळी येथे माझे असणे, यात मी भाग्यवान आहे, जिथे आम्हाला मार्गदर्शन करण्यासाठी जिवंत गुरू आहेत. म्हणून मी विचार केला की या वेळेचा उपयोग करण्यासाठी, आतमध्ये गुंतवणूक करण्याची आणि जीवनाकडे वेगळ्या दृष्टीकोनातून पाहण्याची ही वेळ आहे.

प्रश्नः या गुंतवणूकीतून तुम्हाला काय मिळण्याची अपेक्षा आहे?

डॉ. चंद्रकांत: मागच्या वेळी जेव्हा मी आलो आणि दोन महिने राहिलो, तेव्हा मी आयुष्यात अधिक आनंदित होण्याची, जीवनात योग्य निर्णय घेण्यास सक्षम असण्याची आणि भावनिक अशांततेशिवाय जीवनातून जाण्याची अपेक्षा केली होती. त्या गोष्टी आवश्यक आहेत, परंतु आता मी फक्त त्यांच्यापुरते मर्यादित नाही. हे माझ्या आत असलेल्या अपेक्षेसारखे नाही, जास्तीत जास्त आयुष्य, अधिकाधिक अनुभवण्याची तीव्र इच्छा आहे.

प्रश्न: तुमचा साधनापादचा प्रवास आतापर्यंत कसा झाला आहे?

डॉ. चंद्रकांत: नक्कीच मी आतून अधिक आनंदित आणि आनंददायी आहे. मला समजत नाही अशा बर्‍याच गोष्टी आहेत किंवा त्या माझ्या तर्कामध्ये बसत नाहीत. पूर्वी मी आश्रमात राहिलो होतो तेव्हा या गोष्टी माझ्यासमोर आल्या. माझ्याकडे नक्कीच बरेच प्रश्न होते - खरोखर काहीतरी घडत आहे काय? खरोखर साक्षात्कार आहे की नाही? हे प्रश्न बर्‍याचदा पुढे आले, परंतु माझ्यामध्ये काहीतरी बदलत होत आहे हे मला स्पष्टपणे दिसून आले. काहीतरी नक्कीच काम करत आहे.