દિવ્યતાના માર્ગ પર - સ્વામી નિર્વિચારા

સ્વામી નિર્વિચારા : ફરી સોમવાર હતો, મારો રજાનો દિવસ હતો. ફરીથી, હું સમજું છું કે મારું જીવન મને ક્યાં લઈ રહ્યું છે તે સમજવા માટે મારા વિચારો અને ભાવનાઓને કલાકો સુધી વણાટ્યા. ફરીથી, મને કોઈ જવાબો મળ્યા નહીં. મને હજી યાદ છે, 1990 ના દાયકામાં, જીવન, ખોરાક, ચલચિત્રો અને સાહસ - જીવન સારું હતું, પણ મારી અંદર એક અસ્પષ્ટ અસંતોષ હતો, અને હું મારી જાતને પૂર્ણ કરવા માટે વિચિત્ર વસ્તુઓ કરવાનો પ્રયાસ કરતો. એક દિવસ, મેં કોઈ કારણ વિના ખાલી મારી નોકરીથી રાજીનામું આપ્યું. પણ નોકરી છોડી દેવાથી મારા માટે કંઈપણ બદલાયું નહીં. બીજી બે વધુ નોકરીઓ, કેટલાક મારા પિતા સાથે ખરાબ લડાઇઓ અને મારી માતાએ મને એપ્રિલ 1994 માં ઈશા યોગ ક્લાસ કરવાની ફરજ પાડી તે પહેલાં મારી અંદરની ઘણી ભાવનાત્મક ઉથલપાથલ થઈ. અને પછીથી, તે બધુ સારા માટે સ્થાયી થયું - અથવા સારા માટે અસ્થાયી.

ક્લાસ પૂરો થયા પછી તરત જ, હું તે દિવસોમાં તામિલનાડુમાં થતાં ઈશા ક્લાસ માટે દર રવિવારે સ્વયંસેવક બનીને જવા લાગ્યો. હું પણ એક સપ્તાહ રોકાવાના હેતુથી 90-દિવસીય હોલનેસ(સંપૂર્ણતા) કાર્યક્રમમાં સ્વયંસેવક માટે આવ્યો હતો - જો કે, હું લગભગ આખા કાર્યક્રમ માટે રોકાયો. તે સમય દરમિયાન, સદગુરુના આધ્યાત્મિક પરિમાણોની સાક્ષાત્કાર, કોઈ સામાન્ય વ્યક્તિને નિર્વિકલ્પ સમાધિ (મહાસમાધિ પ્રાપ્ત થાય તે પહેલાં સમાધિની સૌથી ઉંચી સ્થિતિ), તીવ્ર ધ્યાન અને આશ્રમમાં એકાંતની સમાન તીવ્ર ક્ષણોની પ્રાપ્તિ, તે હજી પણ મારા જીવનની શ્રેષ્ઠ સ્મૃતિઓમાં છે.

સંપૂર્ણતા(હોલનેસ) કાર્યક્રમ પૂરો થયા પછી મેં સદગુરુની પાસે રહેવાની તીવ્ર ઇચ્છાથી આશ્રમ છોડી દીધો. ડિસેમ્બર 1994 માં, મેં સાંભળ્યું કે સદગુરુએ લોકોને બ્રહ્મચર્ય પ્રાપ્ત કરવા માટે અરજીઓ આમંત્રિત કરી છે. મને તે સમયે આ પથ વિશે કંઇ ખબર નહોતી, પરંતુ મેં તેના માટે અરજી કરી જેથી હું સદગુરુની નજીક રહી શકું. 27 ફેબ્રુઆરી 1995 ના રોજ, મહાશિવરાત્રિના દિવસે, મારી સાથે સાત અન્ય લોકોને દીક્ષા આપવામાં આવી હતી - બ્રહ્મચર્યની મહાન પરંપરા ઈશામાં શરૂ થઈ હતી.

સખત મહેનત સાથે મજેદાર દિવસો

મારા માટે આશ્રમમાં જીવનશૈલીના પરિવર્તનમાં આવવું કંઈ મુશ્કેલ નહોતું - ભલે આપણે કેટલું અલ્પ જીવન જીવીએ, તે ખૂબ આનંદપ્રદ દિવસો હતા. આપણામાંથી માત્ર મુઠ્ઠીભર લોકો, પાટીની અદભૂત રસોઈ, કોઈ સુનિશ્ચિત કાર્ય, પ્રવાહમાં દરરોજ કાદવનું સ્નાન, વનમાં ચાલવા જવું, પાણીની ટાંકીમાં તરવું, રવિવારનું ક્રિકેટ, ફૂલોના છોડ અને ઝાડને પાણી આપવું, "ઇગ્લૂ" (સાધના માટે એક સ્થળનું નિર્માણ) અન્ય લોકો સાથે, સાધના અને આશ્રમ મુલાકાતીઓ - જીવન અદભૂત અને સરળ હતું

તે દિવસો દરમિયાનની અમારી એક પ્રવૃત્તિ ધ્યાનલિંગ માટે બાંધકામની સામગ્રી લાવનારા લારીઓ અને ટ્રકની મદદ કરવી હતી. થન્નિરપંડાલથી આશ્રમ તરફના કાચા કાદવ વાળા રસ્તે થઈને અમને એ લારીઓને ધક્કો મારવો પડતો હતો. જ્યારે અમે તેને ધક્કો મારતા ત્યારે ટ્રકો પરના સહાયકો, ટ્રકથી નીચે ઉતરી જતાં, પરંતુ ઘણી વાર તેઓ કાદવવાળા રસ્તેથી અમારી પાછળ ચાલવાનો ઇનકાર કરતાં. એકવાર આશ્રમમાં પહોંચ્યા પછી અમારે જાતે જ સામગ્રી ઉતારવી પડતી. મને ખાસ કરીને આ એક ઘટના યાદ છે જ્યારે અમારા ત્રણેય લોકોએ કદપા પત્થરોથી ભરેલા ટ્રકના ભારણ ઉતાર્યા, દરેકનું વજન લગભગ 10 કિલો.

બીજી વખત અમારા માટે સિમેન્ટ બેગ લઇ જતા ટ્રક સાથે આવેલા મદદગારોએ તેને ઉતારવા માટે બેગ દીઠ 2 રૂપિયા માંગ્યા. અમે રૂ. 1.75 એક બેગ દીઠ આપવા તૈયાર હતા, પરંતુ તેઓ માન્યા નહીં, એમ માનીને કે અમારી પાસે આ દૂરસ્થ સ્થાને કોઈ વિકલ્પ નથી. તેઓ અમને બહુ સારી રીતે ઓળખતા ન હતા: અને બીજા બે બ્રહ્મચારીઓ અને મેં, ધાનીકાંડીના એક મજૂર સાથે, તમામ 200 થેલીઓ ઝડપથી ઉતારી - તેમની અને અમારી આશ્ચર્યજનકતા સાથે.

લિંગમાં તિરાડ પડવી

તે જૂન 1996 ની આસપાસ હતું જ્યારે ધ્યાનલિંગ પથ્થર આશ્રમમાં આવ્યો હતો. પછી, 1-2 મહિના પછી, બધા રહેવાસીઓને સદગુરુ સાથે પ્રક્રિયા માટે લિંગની આજુબાજુ એક રાત્રિ બોલાવવામાં આવ્યા. લિંગને રેતીના ઢગલા પર આળું મૂકી દેવામાં આવ્યું હતું, જેમાં સહસ્રારનો ટોચનો ભાગ દક્ષિણ તરફ હતો. સદગુરુએ લિંગમાં વિભૂતિ લગાવી, અને સહસ્રારની આસપાસ વિભૂતિથી મોટું વર્તુળ બનાવ્યું. અમે બંધ આંખો સાથે ૐ નમઃ શિવાયનો જાપ કરી રહ્યા હતા. અમુક સમયે સદગુરુએ તાળી પાડી, જે તેઓ સામાન્ય રીતે આપણી ઉર્જાને ઉઠવા માટે કરે છે.

બીજે દિવસે સવારે, જ્યારે હું લિંગની નજીક ગયો, ત્યારે મેં જોયું કે સદગુરુએ પાછલી રાત્રે બનાવેલા વિભૂતિના વર્તુળને એક લાઈન કાપતી હતી. નજીકથી જોવા પર, મેં જોયું કે એ લીટી બાજુ સુધી પણ લંબાઈ રહી હતી, અને તે લિંગમાં વાળ જેટલી ​​તિરાડ હોઈ શકે છે. અમે સદગુરુને જાણ કરી, અને તે તુરંત મારી સાથે તપાસ કરવા આવ્યા. ત્યારબાદ તેમણે શ્રીનિવાસન અન્નાને સપ્લાયર્સને ક્રેકની તપાસ કરવા માટે કોઈને મોકલવા કહ્યું. કેટલાક નિષ્ણાતો બે દિવસ પછી ચેન્નાઈથી આવ્યા હતા અને ખાતરી કરી હતી કે વાળની ​​તિરાડ આગળ વધશે નહીં કે પત્થરને કોઈપણ રીતે નુકસાન કરશે નહીં. સદગુરુએ, તેઓ ગયા પછી, અમને લિંગને સફેદ કપડાથી ઢાંકવા કહ્યું, અને થોડા દિવસો પછી અમે લિંગ ઉપર એક છત બનાવી.

ધ્યાનલિંગ પ્રાણપ્રતિષ્ઠાના બે વર્ષ પછી, એક સત્સંગમાં સદગુરુએ તે તિરાડ વિશે વાત કરી હતી. તેમણે કહ્યું કે, પ્રાણપ્રતિષ્ઠાના સમયે લિંગમાં તિરાડ ન પડે તે માટે, તેમણે પ્રારંભિક તબક્કે જ એક પ્રક્રિયા દરમિયાન તાળીથી લિંગમાં તિરાડ પડી હતી. જ્યારે પાછળથી લિંગ ઉભું કરવામાં આવ્યું હતું, ત્યારે તિરાડ વાળો ભાગ લિંગની પાછળનો ભાગ હતો. તે હજી પણ ત્યાં જ છે.

ભ્રમણગાથા

તે 24 સપ્ટેમ્બર, 2001, સાંજે 7 વાગ્યા નો સમય હતો, અને મને મંદિરમાં સદગુરુને મળવાનું કહેવામાં આવ્યું. હું જાણતો હતો કે તેનો અર્થ શું હોય શકે છે, અને હા, પ્રવેશતાની સાથે જ સદગુરુએ મને તેમની ઉપયોગ કરેલી લાંબી શાલ અને એક ચિઠ્ઠી આપી, જેમાં લખ્યું હતું, “એક વર્ષ વારાણસી અને કેદાર. ”બીજા દિવસે હું સવારે 5:4૦ વાગ્યે ત્રિકોણ બ્લોકથી નીકળ્યો અને ત્યાં માં ગંભીરી અને સ્વામી નિસારગ મારા માટે બેગ લઈને ઉભા જોયા. બેગમાં ઉની શાલ, ભીખ માંગવાનો વાટકો અને પહેલી ભિક્ષા હથી - મારું આગલું ભોજન. મેં સદગુરુએ આપેલી શાલ ત્રણ ભાગમાં ફાડી નાખી- મેં એક ભાગનો ઉપયોગ ટુવાલ તરીકે કર્યો, એક ધોતી તરીકે અને ત્રીજો ભાગનો ઉપયોગ અંતર્વસ્ત્ર તરીકે કર્યો. હું હજી ફરીથી પરિવ્રજક સાધના માટે જતો હતો. પાછલા વર્ષે ડિસેમ્બરમાં સદગુરુએ મને આ સાધના પર એક મહિના માટે મોકલ્યો હતો.

ધ્યાનલિંગના દર્શન કર્યા પછી હું નીકળી ગયો. એક ક્ષણ માટે, મેં એક વર્ષ સુધી આશ્રમ છોડવાની વ્યથા અનુભવી, અને આશ્રમની બહાર પગ મૂકતાંની સાથે જ હું હાંફવા લાગ્યો. જો કે, આ ભાવનાએ તરત જ પ્રશ્નોમાં પરિવર્તિત થઈ ગઈ- હું શું કરીશ? હું શું ખાઈશ? ક્યાં સૂવું? હું ક્યાં જઈશ? આ બધા વિચારોએ મને ફક્ત એક દિવસ માટે હેરાન કર્યો. હું જાણતો હતો કે સાધના પૂર્ણ કર્યા વિના હું ક્યારેય પાછો નહીં જઇ શકું. તેથી કોઈ હેતુ વિના, હું દેશની લંબાઈ અને પહોળાઈ પર ફરતો. હું તમામ પ્રકારના ભૂપ્રદેશોમાંથી પસાર થયો, વિવિધ પ્રકારના લોકોની વચ્ચે આવ્યો, જે આપવામાં આવતું તે ખાધું, અને વિવિધ પ્રકારની સમસ્યાઓ અને વેદનાઓમાંથી પસાર થયો. હું આશ્રમમાં પાછો આવ્યો પછી પણ, જીવન ફરી ક્યારેય એવું નહોતું.

હું પહેલા વારાણસી ગયો, અને પછી ભોપાલ નજીક ભોજપુર લિંગની મુલાકાત લીધી. મારી ધોતી ત્યાં ફાટી ગઈ, અને જે જગ્યાએ હું તેને ટાંકાવા ગયો ત્યાં જ મેં 12 જ્યોતિર્લિંગોનું પોસ્ટર જોયું. એકદમ નજીકમાં જ એક હતું તે જોવા માટે હું ઉત્સાહિત હતો. તેથી મેં ઉજ્જૈનમાં મહાકાલની મુલાકાત લીધી. હું એક જ્યોતિર્લિંગથી બીજા સુધી ગયો, અને ઉનાળામાં કેદાર ગયો. હું તો તાજમહેલ જોવાની મારી નાનપણની ઇચ્છા પૂરી કરવા આગ્રા પણ ગયો હતો. ભટકતા સાધુ બનવું કોને કહેવાય મેં તે ખરેખર અનુભવ્યું. ત્યાંની કેટલીક ઘટનાઓ છે જે મને ખાસ યાદ છે ...

વિસરાયેલા ગુરુપૂજાના શ્લોકો

હિમાલયમાં એક સવારે જ્યારે હું ચાલતો હતો ત્યારે હું કોઈ કારણોસર આખી ગુરુપૂજાનો જાપ કરી શક્યો નહીં. મેં દરેક વખતે ઘણા નિશ્ચયથી પ્રયત્ન કર્યો, છત્તાં પણ હું થોડા શ્લોકો પછી રોકાઈ જતો. "જે દિવસે ગુરુપૂજા મારી અંદરથી ન નીકળે, તે દિવસે મારા માટે ખીણમાં કૂદી જવું સારું રહેશે," મેં નિર્ણય કર્યો અને કુદવા માટે રસ્તાની ધાર તરફ ચાલવાનું શરૂ કર્યું. તરત જ, હું ગુરુપૂજાના શ્લોકોથી ભરાઈ ગયો, અને તે મારી અંદર સહેલાઇથી બન્યું. ત્યારે મને પ્રથમ વખત સમજાયું કે સદગુરુ એ એક વર્ષમાં હંમેશાં મારી અંદર અને આસપાસ જ હતા.

જ્યારે અજાણ્યો હાથ મદદ કરે છે

હું હેમકુડ સાહેબ જય રહ્યો હતો. બરફથી ઢંકાયેલ આ માર્ગ, ફક્ત લગભગ 1.5 ફુટ પહોળો હતો, અને યાત્રાળુઓ અને કૂલીઓ બંને તેનો ઉપયોગ કરી રહ્યા હતા. હું પર્વત ઉપર જઈ રહ્યો હતો. અચાનક, બીજો એક વ્યક્તિ ઉતાવળમાં નીચે આવ્યો. હું રસ્તાના ખૂણામાં પર એક ખીણને જોઈ રહ્યો હતો, અને તે ઓળંગી જતા મારો પગ ધાર ઉપરથી સરકી ગયો. બસ તે જ ક્ષણે મેં જોયું કે ખીણ ખરેખર કેટલી ઉંડી હતી. પડી જવાથી બચવા માટેનો કોઈ રસ્તો નહોતો, પરંતુ તે બન્યું નહીં. જાણે કોઈ હાથ મને પકડી રાખ્યો હોય. કેવી રીતે? મને ખબર નથી.

જ્યારે લોકો તમારા માર્ગમાં પથ્થર ફેંકે છે

હું હૈદરાબાદ પહોંચુ તે પહેલાં, હું 10 કિ.મી.થી વધુ વરસાદમાં ચાલ્યો ગયો હતો જેથી મને ભારે શરદી અને તાવ આવ્યો હતો. ત્યારે દશેરા હતી અને શહેરમાં ઉજવણી ચાલી રહી હતી. જ્યારે હું હુસેન સાગર તળાવ પાર કરી રહ્યો હતો ત્યારે કેટલાક છોકરાઓ મારી પાછળ આવ્યા અને મને હેરાન કરવાનું શરૂ કર્યું. પરિણામે, મને સવારે 4 વાગ્યા સુધી મને સૂવાની જગ્યા મળી ન હતી, પછી હું સિકંદરાબાદની એક દુકાનના પગથિયા પર બે કલાક સૂઈ ગયો. સવારે 7 વાગ્યે, મને મારી ક્રિયા કરવા માટે બીજી જગ્યા મળી. મેં શરૂ કર્યું ત્યારે જ એક દારૂડિયાએ મને જબરદસ્તીથી દારૂ પીવડાવવાનો પ્રયાસ કર્યો. થોડા સમય પછી, હું તે હવે સહેન કરી શક્યો નહીં અને રડવા લાગ્યો. હું ફરીથી બીજી જગ્યા શોધવા માટે ઉભો થયો.

જ્યારે સહાય તમારા માર્ગે આવે

જ્યારે હું અદિલાબાદને પાર કરી રહ્યો હતો, ત્યારે મને શ્વાસ લેવામાં ઘણી તકલીફ થઈ રહી હતી. સદભાગ્યે, મને એક ડોક્ટર મળ્યો જેણે મારી મફત સારવાર કરી અને તે રાત્રે મને બિસ્કીટ આપ્યા. લોકોની ઉદારતાને લીધે બિસ્કીટ હંમેશાં મારા ખિસ્સામાં હતી. એક દિવસ, હું 30 કી.મી થી વધુ, આખો દિવસ ફક્ત પાણીની અડધી બોટલ પર ચાલ્યો. પણ એ આખા વર્ષમાં, ફક્ત ત્રણ જ દિવસ એવા હતા જ્યારે મને ખોરાક ન મળ્યો. જ્યારે પણ મને તેની જરૂર પડે ત્યારે કોઈએ મને શાલ અથવા સ્વેટર અથવા ધાબળો આપ્યો. મને  ભૂખ્યો જોઈ, મુસ્લિમો ખાસ કરીને ઉદારતા બતાવી, મને ભોજન આપતા.

જ્યારે ભૂખની વેદના આવે છે

એક સમયે, મેં ભૂખની વેદના વેઠી, પરંતુ તે મારી નહોતી. મને લાગે છે કે તે રાજસ્થાનમાં બન્યું હતું. રસ્તામાં એક વ્યક્તિ મારી દિશામાં ચાલતો હતો. તે રસ્તાની બાજુમાં ખાદ્ય પદાર્થ શોધતો હોય તેવું લાગી રહ્યું હતું. મારાથી આશરે 5૦ મીટર દૂર, મેં તેને ખાવા માટે કંઇક લેવા, ઘૂંટણિયે જોયો. તે સ્થળ દૂરથી કાદવના ખાડા જેવું લાગતું હતું, અને મને ત્યાં આશ્ચર્ય થયું કે તે શું શોધી શકે.

હું જોવા માટે નજીક ગયો, અને મેં જે જોયું તે મારા આંતરડાને એવી રીતે હચમચાવી ગયું કે હું હજી પણ યાદ કરીને કંપી ઉઠું છું. તે સુકાયેલી ઉલ્ટી હતી, અને તે ખાવા માટે લઈ રહ્યો હતો. તે જ ક્ષણે મને લાગ્યું કે આકાશ મારા પર તૂટીને પડી રહ્યું છે. કોઈક રીતે, મેં મારી જાતને સંભાળ્યો અને તેને મારા બીસ્કીટ આપવા માટે બોલાવ્યો. તે મારો આભાર માનવાની સ્થિતિમાં પણ નહોતો; તે ત્યાં જ બેઠો અને તેના બંને હાથેથી બિસ્કિટ ખાવા લાગ્યો.

એ વર્ષમાં થોડી વાર મેં પણ રસ્તાની બાજુએથી ખાવાનું ઉપાડયું હતું. પરિવ્રજક સાધનાએ મને ઉત્સાહમાં છોડ્યો નહીં, ન તો મેં તે એક વર્ષમાં કોઈ આધ્યાત્મિક પ્રવાહનો અનુભવ કર્યો. પરંતુ હકીકત એ છે કે તેને મને ભૂખને સંભાળતા શીખવી દીધું. હું ભૂખથી મરીશ નહીં, એ ખાતરી છે.

જ્યારે બોર્ડર્સ પર મુશ્કેલી થાય છે

જ્યારે હું સોમનાથ મંદિરથી પોરબંદર તરફ ગુજરાતના સમુદ્રતટ વાળા રોડ પરથી જઈ રહ્યો હતો, ત્યારે મને એક વખત હાઇવે પેટ્રોલિંગ દ્વારા અને સ્થાનિક ગામલોકો દ્વારા અટકાવવામાં આવ્યો હતો, જેઓ ખાતરી કરવા માંગતા હતા કે હું પાકિસ્તાનનો શરણાર્થી નથી. મારી બધી સામાન તપાસવામાં આવી. તે સમયથી, મેં સરહદી માર્ગો ટાળ્યા.

હિમાલયથી હું અમરનાથ, પછી નેપાળના કાઠમંડુમાં પશુપતિનાથ ગયો. પશુપતિનાથથી, હું પૂર્વોત્તર રાજ્યોમાં ગયો અને આસામના કામખ્યા દેવી મંદિરની મુલાકાત લીધી. હંમેશાં શેરીમાં બીએસએફનાં સૈનિકો હોવાથી, હું તરત જ કોલકાતા પાછો ફર્યો. પછી સંબલપુર, કડપ્પા અને છેવટે તામિલનાડુમાં પ્રવેશતાં જ મારું હૃદય આનંદથી ભરાઈ ગયું.

જ્યારે મેં ગુરુને ફરીથી જોયા

હું સેલમ મહાસત્સંગના દિવસે મારા વતન શહેર, સેલમમાં હતો. આ અગિયાર મહિના ભટક્યા પછીનું હતું. હું તૈયારી જોઈને, જમીન પર રહ્યો. કોઈ બ્રહ્મચારી કે સ્વયંસેવક મને ઓળખી શક્યા નહીં, સિવાય એકના. હું મેદાન છોડી ગયો, પણ સાંજે સત્સંગ માટે પાછો આવ્યો. હું થોડા સમય માટે સદગુરુની નજીક ગયો અને પછી તરત જ ભીડમાં સરકી ગયો. જો કે, એક સ્વયંસેવક મારી પાછળ આવ્યો અને મને પેક કરેલું ભોજન આપ્યું. તેના થોડાક વર્ષો અગાઉ, હું તે શહેરમાં મારા ઘરની આરામથી રહેતો હતો. તે રાત્રે, તે જ શહેરમાં, હું એક દુકાનના પગથિયા પર સૂઈ ગયો. અને હું સારી રીતે સૂતો.

સાધનાના બાર વર્ષ પછીનો બોનસ

જાન્યુઆરી 2003 માં સન્યાસમાં થોડા બ્રહ્મચારીઓને દિક્ષા આપવામાં આવી હતી; જો કે, હું તેમાંથી એક નહોતો. જોકે એ વાતે મને થોડો સમય માટે ઉદાસ કર્યો હતો, પણ મને પછી સમજાયું કે સદગુરુ શ્રેષ્ઠ જાણે છે. મારા બ્રહ્મચર્ય દિક્ષાના લગભગ 12 વર્ષ પછી, ડિસેમ્બર 2006 માં મેં સન્યાસમાં દીક્ષા લીધી. આપણી પરંપરામાં, 12 વર્ષની સાધના સામાન્ય રીતે આગામી દીક્ષા પહેલાંની પ્રતીક્ષા અવધિ હોય છે. દીક્ષા પછી, મારા ઘણા બંધનો અને મજબૂરીઓ સમાપ્ત થઈ ગઈ. ધીરે ધીરે, હું સમજી ગયો કે આ કોઈ વૃદ્ધિ નથી પરંતુ વિસર્જનની પ્રક્રિયા છે. મને સમજાયું કે હું મારા આધ્યાત્મિક જીવનના એવા તબક્કે પહોંચી ગયો છું જ્યાંથી પાછા નથી અવાતું.

કલાભૈરવ કર્મનું સંચાલન કરવું

મને એક બાળક તરીકે કંઈપણ અને બધાથી જ ભય હતો. તે માર્મિક વાત છે કે હવે હું હંમેશા અંતિમવિધિમાં અને સળગતા શરીર સાથે છું. 2011 માં, હું સદગુરુ દ્વારા કાલભૈરવ કર્મ નામની એક સરળ પ્રક્રિયામાં તાલીમ મેળવનાર પ્રથમ બ્રહ્મચારી હતો. હવે બીજા ઘણા બ્રહ્મચારીઓ છે જેમને આ પ્રક્રિયા કરવા માટે શામેલ કરવામાં આવ્યા છે. હું ખરેખર આ પ્રક્રિયા દરમિયાન શું થાય છે તે સમજી શકતો નથી, પરંતુ હું ફક્ત સદગુરુ દ્વારા આપેલી સૂચનાનું પાલન કરું છું. જો કે, દૈનિક ધોરણે આ પ્રક્રિયાનો ભાગ બનવું એ મૃત્યુને મારા જીવનનો ખૂબ જ નજીકનો ભાગ બનાવ્યો છે. મને લાગે છે કે એક દિવસ હું ખરેખર પાંચ ઇન્દ્રિયોથી આગળનો અનુભવ કરીશ.

મારે સદગુરુ છે ત્યાં સુધી જ જીવવું છે

આત્મબોધ એ મારું લક્ષ્ય નથી. મારી પ્રાપ્તિ એ સદગુરુનું લક્ષ્ય છે અને તે આમાં નિષ્ફળ નહીં થાય, મને ખાતરી છે 5૦૦%. મારે આના પર ચિંતા કરવાની જરૂર નથી. હું ઈચ્છું છું કે આ મારો છેલ્લો જન્મ ન હોય અને હું ધ્યાનલિંગની આસપાસ રહેવા માટે પાછો આવું. જ્યારે મારા ગુરુએ તેના સૂક્ષ્મ શરીરમાં બીજા 80 વર્ષ માટે અહીં રહેવાનું પસંદ કર્યું છે, ત્યારે હું તેમની સાથે રહેવાની અને પોતાને તેમના કામ માટે ઉપયોગી થવાની તકને કેવી રીતે ગુમાવી શકું છું?

સંપાદકની નોંધ મહિનાના પ્રત્યેક બીજા સોમવારે આ જગ્યા જુઓ, કારણ કે અમે તમારી સાથે ઇશા બ્રહ્મચારીઓની યાત્રા "દિવ્યતાના માર્ગ પર" શ્રેણીમાંથી શેર કરીશું.